Eu non sei se poderei aguantar a volta a clase. Non sei se serei capaz de manterme firme neses primeiros días nos que centos de miradas converxen en ti para medir a túa forza, o teu carácter, o teu medo, a túa compaixón. Non sei se poderei soportar o cálido reencontro con alumnos de cursos anteriores e o seu cruzamento de miradas cómplices. Non poderei sobrepoñerme á emoción de ver centos de nenos e nenas convertidos en pequenos adultos en virtude de apenas tres centímetros de crecemento estival. Non creo que resista a ilusión de poñerlle por fin cara a un público para o que levo meses imaxinando actividades e proxectos. Non me sosterán as pernas cando se calme o balbordo e a miña voz empece a debullar ese inventario de pequenos desexos que espero deles. Non poderei afrontar as súas voces titubeantes preguntando polo tamaño da libreta ou polos sitios nos que se poden sentar. Non me vexo en condicións de medirme con eses galiños que tratan de captar desde o primeiro día a atención das nenas cos seus xestos de matón. Non poderei manter a mirada cando os adultos se compadezan de min mentres envexan en segredo un traballo que te mantén sempre rodeado de mentes novas.
Creo que este curso non poderei aguantar as moitas alegrías que leva consigo ser docente, todo ese cúmulo de experiencias profesionais polas que tanto loitei e todos eses detalles que só coñecen os que viven a vertixe das aulas. Non poderei facelo porque o meu traballo nunca foi aguantar, resistir, soportar, afrontar... non. O meu traballo sempre foi ensinar, aprender e vivir. Aqueles verbos tan bélicos e outros máis feos quedan reservados para os políticos e para os seus incompetentes brazos executores, aos que, entre tanta dilapidación, polo menos lles está vedado o luxo de sentir cravada neles a mirada agradecida dun neno.
A versión orixinal do texto, de Toni Solano, foi publicada no seu blog Re(paso) de lengua.
No hay comentarios:
Publicar un comentario