A serpe de Nostián

A miña avoa sempre me ofrecía un ponche en canto entraba pola porta da súa casa, en Nostián. Elaborábao mesturando unha xema dun ovo con medio vaso de viño Sansón, un licor doce e afamado naquel tempo. Como eu aínda era un neno, dicía que esa bebida resultaba beneficiosa para o meu corpo, que o fortalecía.

Para chegar a Nostián, no vértice occidental do concello da Coruña, na familia dependíase do transporte público. E daquela había un estraño autobús eléctrico, o trolebús. Mediante unha parella de grandes canas circulaba suxeito a uns cables enchidos de electricidade, dos que recibía a enerxía necesaria.

O noso trolebús partía da zona da torre de Hércules e pasaba polo vello Campo da Leña, ou praza de España, onde o agardabamos. Se non se producían apagóns ou as canas non esvaraban sobre o seu teito metálico, o trolebús chegaba á praza de Pontevedra. Desde alí, a modo, faíscando contra o seu tendido eléctrico, subía lentamente as costas da avenida de Fisterra. Máis adiante, no seu recorrido atravesaba os lugares da Silva e A Grela, arrabaldes da cidade nos anos sesenta, e remataba na parada de San Xosé, o seu último destino.

A parada de San Xosé, que case tocaba os lindes de Meicende, xa en Arteixo, transformábase no verdadeiro inicio das miñas viaxes da infancia. Era un sitio baleiro, preto dunha refinería. Alí deixábanos o trolebús, nun final e nun principio. Entón, andabamos un camiño de polo menos dous quilómetros por unha pista sen asfaltar, entre leiras traballadas e monte baixo, gornecidos por silveiras e pedras graníticas. O camiño describía curvas e liñas que descendían cara un pequeno val. Abaixo, xunto a un muíño, onde a pista canalizaba un regato, divisabamos por fin a casa dos avós, no primeiro rueiro da aldea.

Durante o camiño, os meus irmáns pequenos corrían ou escorrentaban ás rulas e ás pegas. E eu con eles. Ademais falabamos coa nosa nai, que, mirando en derredor, contaba os seus medos porque algunhas fábricas xa ocuparan pouco a pouco as fronteiras do noso val. Como feras ao axexo.

E por iso ás veces cantabamos moi baixiño, como se as nosas voces non estiveran de feito naquel lugar.

Pero a penas atopabamos a alguén. Soamente nós e un camiño que reptaba como se fose unha serpe.

E a serpe, nos meus soños, engulíame…